Daar ben ik dan!
Blijf op de hoogte en volg Daniel
04 Februari 2013 | Ghana, Tamale
Op het moment dat ik dit blog aan het schrijven ben, lig ik in mijn tweepersoonsbed dat ultiem lekker ligt. Morgen ga ik een Dommel kopen, als het goed is kan ik dus vanaf dan internetten en dus ook dit blog online zetten voor jullie. Afgelopen dagen was gekkenhuis. Ik heb zo verschrikkelijk veel meegemaakt dat het bijna te veel is om op te noemen. Toch ga ik het proberen en geef je een korte samenvatting hoe de afgelopen dagen waren.
Woensdagmiddag was het zover, Amsterdam naar Istanbul. Het was heel fijn om al mijn familieleden mee te hebben om mij uit te zwaaien. Ook Jorik zijn familie was er en Nikki met haar ouders en zusje Noor. De hele middag hielden we het goed tot ik toch echt ging boarden en iedereen moest verlaten. Het was een emotioneel afscheid maar ik hield me sterk. Tijdens het weglopen van de familie was het heel surrealistisch om te moeten weten dat je ze voor de aankomende 6 maanden niet zal kunnen aanraken of wat dan ook in real life.
Eenmaal in het vliegtuig zaten we heerlijk naast elkaar. Ik had alle ruimte van de wereld simpelweg omdat ik korte benen heb en Jorik had het een stuk zwaarder aangezien zijn benen bijna letterlijk 2 meter zijn. We mochten niet bij de nooduitgang zitten omdat Jorik epilepsie heeft en er mogen alleen geestelijk en lichamelijk gezonde mensen bij de nooduitgang. Dit was een minder punt voor Jorik. Over de reis naar Istanbul zelf weet ik niet zoveel bijzonders te vertellen.
Eenmaal aangekomen in Istanbul kwamen we bij de douane en konden daar zonder moeite langs. Naar een aantal keer vragen en ontcijferen wat de turken ons in crappy english aan het vertellen waren, wisten we waar we moesten zijn om een hotel te krijgen. Turkish Airlines heeft de service dat als je een transit-time van langer dan 12 uur hebt, je mag overnachten in het hotel van hen. Na een uurtje wachten bij Starbucks werden we dan opgehaald door een bus met andere reizigers. Na het aan de lijve ondervinden van het gebrekkige Engels, verwachtten wij niet zo veel van dit hotel wat waarschijnlijk een of ander hostel zou zijn. Ware het niet dat het een super- ultiem- luxe- vijfsterrenhotel was. Ik heb nog nooit zoveel luxe meegemaakt in mijn leven. Alles was gratis en de piccolo’s deden alles voor je. Onze nacht in het hotel was kort samengevat heerlijk. Heerlijke douche genomen, heerlijk ontbijt gehad en een heerlijke reis terug naar het vliegveld. Op het vliegveld in Istanbul moesten wij nog een tijdje wachten en hebben ons zelf comfortabel gemaakt door lekker in een restaurantje te gaan zitten om mensen te kijken onder het genot van een drankje.
Istanbul-Accra
Bij onze gate hebben Jorik en ik een hele tijd gewacht. In die tijd hebben we een Duitse ontmoet, haar naam is Flore. Zei ging ook naar Accra om in Ghana vrijwilligerswerk te doen. Dit ging zij echter doen in een plaatsje ten westen van Accra en niet als wij in Tamale. Tijdens de vlucht hadden we het wederom ultiem luxe. In de stoel zat een ingebouwd scherm met ongeveer 150 films om uit te kiezen, eindeloos veel Sudokupuzzels en je kon ook kijken waar het vliegtuig precies was en hoe hard het ging. Het is zo grappig achteraf om te weten dat mensen lacherig deden en grapjes maken over Turkish Airlines maar ze zijn niet voor niets voor de tweede keer op rij uitgeroepen tot beste vliegmaatschappij van de wereld. Alles is tip top in orde.
Oh nee wacht.
Jorik zijn bagage ligt nog in Istanbul, oeps sorry foutje zeggen we dan maar. Na een aardige tijd te hebben gepraat met de mensen daar kwamen we tot een oplossing dat we morgen weer terug zouden komen zodat de bagage meegenomen kon worden op de vlucht van die dag. Met mijn bagage bij ons gingen we dan naar de aankomsthal van Accra. Weer een spannend moment: zal onze gids er zijn? Nou ook dat was prima in orde. Samiwu (Samuel) stond al klaar op ons en hielp ons naar buiten. Daar ga ik dan, eerste minuten in de buitenlucht van Afrika. En na 5 minuten dacht ik dat ik het er nooit levend van af zou brengen en ik wilde zo snel mogelijk naar huis. Ik leg uit waarom. Zo snel wij het vliegveld af waren en wij met onze blankheid en grote koffers in de buitenlucht stonden, werden we belaagd door minimaal 5 Ghanese dit van alles en nog wat wilde. Ze trokken aan me en ik moest mee met hun etc. Het was een beetje zoals je je voorstelt in de documentaires over mensen die in een Zuid Amerikaanse gevangenis belandden en worden belaagd door de gevangenen daar. Dit was precies zo maar dan in het echt. Het was enorm overweldigend en ik zat in de taxi naar Sam’s huis voor me uit te staren. Jorik doorbrak de stilte door te zeggen: ‘’Dit ga ik nooit volhouden zo.’’ Hij had gelijk. Ik was al voorbereid op het feit dat het compleet anders zou zijn maar hoe het nu was, was zelfs te veel voor mij. Sam vertelde dat ze dat altijd doen (taxichauffeurs) omdat wij de prijs niet weten en allicht 3 keer meer betalen dan eigenlijk nodig is. Sam is dus onze eerste persoon die we echt kennen in Ghana. Hij is echt de beste gids ooit, heel Ghanees ingesteld. Dat wil zeggen dat alles rustig aan gaat. Eerst gingen we naar zijn huis om de koffers te droppen en om onszelf een beetje op te frissen. Hierna gingen we naar een bar tegenover het huis om een biertje te drinken. De bar was vrij exclusief en netjes dus je betaalde ook wat meer hiervoor. Eén biertje in een nette, verzorgde bar kost 5 Cedi. Dat is 2 euro. Best duur zou je denken maar dan heb ik het niet over een klein biertje die je in de kroeg krijgt, nee het zijn liter glazen bier dat ook nog eens heel prima te drinken is. Na 2 biertjes te hebben genomen keerde wij weer huiswaarts om te gaan slapen. We hadden immers een lichte jetlag + een reis van 9 uur achter de rug.
In de ochtend verzorgde Sam ons ontbijt, brood met ei. Ook hier was alles prima voor elkaar en konden we eten zoveel we wilden. Vandaag staat een rondleiding door Accra op de planning. Wat een immens drukke, ongeorganiseerde, overvolle stad is dat. Als je denkt dat de Zwarte Markt groot en druk is moet je vooral niet hier komen. Het is enigszins te vergelijken met de Zwarte Markt alleen dan 50 keer zo groot en druk, letterlijk. Zoals ik al zei op Facebook (geen idee of dat ooit online is gekomen) voelde ik me een beetje als Justin Bieber tussen al zijn Beliebers. Het was ongelofelijk hoe mensen je ongegeneerd aanstaren, naar je wijzen, je bij je roepen, je bij je trekken. En dit dus 3 uur lang elke seconde. Het was heel mooi om de verschillende kraampjes te zien maar tegelijkertijd ook heel overweldigend. Allerlei geuren die ik nog nooit eerder geroken had. Sommige enorm lekker, andere nog smeriger dan menig bierscheetje in de kleedkamer van VV Schagen 2 op zondagochtend. Na een iets te lange trip door de stad zijn we aan zee bij een restaurantje gaan zitten. Hiervan heb ik ook een aantal foto’s. Trouwens, ik wil de foto’s hier op dit blog zetten maar als dat niet lukt zal ik ze altijd nog op Facebook zetten. De avond viel en we wilden ons eens lekker onderdompelen in de Ghanese cultuur dus we kwamen op het geweldige idee om pizza te eten. Cultuurbarbaren als we zijn, aten we deze op in de taxi naar het vliegveld. Daar haalde we Jorik zijn spullen op om vervolgens naar huis te gaan. Omdat Jorik zo euforisch was, wilde we uit. Wat een toeval dat het elke avond feest is in Accra. Eenmaal aangekomen bij het feestje voelde Jorik zich niet goed en ging maximaal over z’n nek. Einde feestje einde avond en dus einde verhaal voor deze dag.
Busreis Accra – Tamale
Op zaterdag namen we de bus naar Tamale. De reis duurt 12 uur en werd dus een lange zit voor ons. Met alle rampscenario’s in ons hoofd hebbende, vertrokken we naar het busstation om te aanschouwen welk blik op wielen ons 600 kilometer naar het noorden zou brengen. Helemaal niet waar dus. Leren stoelen, tv, airconditioning. Oh oh oh wat een goed leven hebben we toch. Jorik zat schuin achter me omdat er wat problemen waren met de tickets en de seatnumbers. De vrouw naast Jorik wilde niet omruilen en was sowieso een beetje heel vervelend de gehele busreis. Ik zat naast een hele aardige vrouw die vlakbij Mole Park woont, dit is het natuurpark dat zich in de buurt van Tamale bevindt. Samen met haar maakte ik puzzels en aten we lokaal eten en chocolade koekjes. Het was heel mooi om de overgang van zuid naar noord te zien. Zuid is heel heuvelachtig en het noorden, waar ik ben, is plat. Door het hele land heb ik van alles en nog wat gezien. Hier heb ik foto’s van gemaakt en zullen hopelijk te zien zijn op dit blog en anders wel op Facebook. Wat Jorik vooral gezien heeft tijdens de busreis is de binnenkant van zijn ogen. Die jongen kan slapen waar hij wil, wanneer hij wil en hoelang hij wil.
Aangekomen in Tamale ervoeren wij direct het verschil tussen Tamale en Accra. Toen we uitstapten kwamen er wederom allerlei chauffeurs naar ons toe zodat we bij hun in de taxi gingen. We zeiden dat we al werden opgehaald en dat dat niet nodig zou zijn. Dat vonden ze allemaal prima en ze vertrokken weer om andere mensen te vragen in hun taxi. De man die ons ophaalde is Mister Jacob, eigenlijk heet hij Yakubu maar iedereen noemt hem Jacob. Hij bracht ons naar ons gastgezin. Hier vertel ik over in mijn volgende, orginele naamhebbende paragraaf namelijk.
Gastgezin
De taxi bracht me tot aan de deur van mijn gastgezin. Hier haalde de chauffeur mijn koffers uit de taxi en bracht ze naar het huis. Hier ontmoette ik voor het eerst mijn nieuwe zusjes en moeder. Wat enorm ongemakkelijk was dat. Ze waren heel vriendelijk maar door het verschil in cultuur zijn er nog al wat verschillende opvattingen. Ik word behandeld als een of andere god. Alles word voor me gedaan en ik eet in een aparte kamer met allemaal spullen voor mezelf. Hier voel ik me enorm ongemakkelijk bij. Ah fijn, hier kan ik ook een hele boel over vertellen maar dat doe ik niet. Neem maar aan dat het vrij ongemakkelijk is om niets te mogen doen omdat je te gast ben. Ik ben hier te gast voor 6 maanden en ik ben niet van plan zo te leven die gehele tijd maar de tijd zal het leren. Zondag (vandaag, het is op dit moment 22:19 in Ghana dus 23:19 jullie tijd) kregen Jorik en ik onze trip door Tamale om de stad een beetje te verkennen en de belangrijke plekken te vinden. Ook hier gaan we vaak met de taxi maar we zijn van plan om een fiets te kopen voor de aankomende maanden. Over Tamale is veel te vertellen maar het grootste ding dat opvalt is dat het heel fietsvriendelijk is voor Afrika-termen. Dat wil dus zeggen dat er een soort van fietspad is maar daar gaan motors ook gerust overheen zo hard ze kunnen zonder mensen te verwonden. Jorik en ik hebben ook al onze favoriete tent gevonden. Het heet Sparkles en een Nederlander is de eigenaar hiervan. We hebben hem nog niet ontmoet maar dat zal de aankomende week zeker gebeuren. In Sparkles komen veel volunteers uit heel Europa maar vooral uit Nederland. We hebben al wat vrienden kunnen maken met meiden uit Zeeland en we hebben verschillende anderen gesproken. Ook hier is het drinken wat duurder dan op straat of in een gewone bar. Voor een Fanta betaal ik 1,50 Cedi, 60 eurocent ongeveer. Een Star (literfles bier) is 3 Cedi en heel goed te drinken. Toen ik vanavond thuis kwam was ik heel trots want ik had voor het eerst zelf een taxi genomen naar mijn huis. Ik kreeg wel hulp met er een vinden van Ismael. Hij is een Ghanees die we ontmoet hadden in Sparkles en met hem hebben we de hele middag gezeten samen met de meiden uit Zeeland en nog 2 andere Ghanese jongens. Iedereen is hier zo vriendelijk en behulpzaam. Ik ken zelf als een beetje Dagbani. Ik kan goedemorgen, goedemiddag en goedeavond zeggen. Dat vinden ze hier helemaal geweldig en het is ook een teken voor mensen die mij proberen af te zetten dat ik weet wat ik doe. Weet ik helemaal niet maar zo snel ik ze groet in Dagbani stoppen ze met dingen aansmeren en groeten ze me terug. Ook het groeten in handgebaar is fantastisch. Het verschilt per persoon wat je doet. Soms geef je een box of een of andere gare combi van een box en een achteruitstromende rivier, klinkt vaag maar dat is het ook. De groet die wij het leukst vinden is het hand geven maar voor je los laat knip je elkaars vinger. Het klinkt heel moeilijk maar als je eenmaal door hebt hoe het gaat, leer je het snel.
Toekomst:
Ghana is alles behalve tijdgebonden. Morgen word ik om 9:15 opgehaald voor een meeting in de office van de organisatie maar als ik al heb ervaren vandaag zal dat waarschijnlijk een uurtje of 10 worden. Morgen ga ik ook een dommel kopen voor internet en wat beltegoed want bellen naar Nederland was duur. Smsen en bellen hier in Ghana naar Ghanese nummers kost niets. Bijna niets, ik betaal voor een smsje 0,5 cent of iets in die trant en voor bellen ben ik 3 cent per minuut kwijt.
Wat ik voor de rest kwijt ben is de dingen die ik nog meer wilde vertellen maar dat komt vast en zeker in een volgende blog of ik vertel het jullie persoonlijk via Skype of Facebook of iets dergelijks.
Ghana is een veelzijdig land waar ik nu al van houd. Ik weet dat ik het vast en zeker zwaar ga krijgen omdat ik mensen thuis ga missen maar op het moment ben ik helemaal tevreden met hoe het leven is. Het is heel warm (38 graden) en de mensen zijn enorm vriendelijk. Ik overleef deze 6 maanden vast en zeker.
Als je de gehele blog hebt gelezen vind ik je een held, zo niet dan toch bedankt voor het lezen en ik hoop dat je nu weer wat meer inzicht hebt in hoe het met mij gaat en wat ik hier allemaal uitspook. Het is nu 22:36 en ik zeg anola (goedeavond in Dagbani)
xoxo
Woensdagmiddag was het zover, Amsterdam naar Istanbul. Het was heel fijn om al mijn familieleden mee te hebben om mij uit te zwaaien. Ook Jorik zijn familie was er en Nikki met haar ouders en zusje Noor. De hele middag hielden we het goed tot ik toch echt ging boarden en iedereen moest verlaten. Het was een emotioneel afscheid maar ik hield me sterk. Tijdens het weglopen van de familie was het heel surrealistisch om te moeten weten dat je ze voor de aankomende 6 maanden niet zal kunnen aanraken of wat dan ook in real life.
Eenmaal in het vliegtuig zaten we heerlijk naast elkaar. Ik had alle ruimte van de wereld simpelweg omdat ik korte benen heb en Jorik had het een stuk zwaarder aangezien zijn benen bijna letterlijk 2 meter zijn. We mochten niet bij de nooduitgang zitten omdat Jorik epilepsie heeft en er mogen alleen geestelijk en lichamelijk gezonde mensen bij de nooduitgang. Dit was een minder punt voor Jorik. Over de reis naar Istanbul zelf weet ik niet zoveel bijzonders te vertellen.
Eenmaal aangekomen in Istanbul kwamen we bij de douane en konden daar zonder moeite langs. Naar een aantal keer vragen en ontcijferen wat de turken ons in crappy english aan het vertellen waren, wisten we waar we moesten zijn om een hotel te krijgen. Turkish Airlines heeft de service dat als je een transit-time van langer dan 12 uur hebt, je mag overnachten in het hotel van hen. Na een uurtje wachten bij Starbucks werden we dan opgehaald door een bus met andere reizigers. Na het aan de lijve ondervinden van het gebrekkige Engels, verwachtten wij niet zo veel van dit hotel wat waarschijnlijk een of ander hostel zou zijn. Ware het niet dat het een super- ultiem- luxe- vijfsterrenhotel was. Ik heb nog nooit zoveel luxe meegemaakt in mijn leven. Alles was gratis en de piccolo’s deden alles voor je. Onze nacht in het hotel was kort samengevat heerlijk. Heerlijke douche genomen, heerlijk ontbijt gehad en een heerlijke reis terug naar het vliegveld. Op het vliegveld in Istanbul moesten wij nog een tijdje wachten en hebben ons zelf comfortabel gemaakt door lekker in een restaurantje te gaan zitten om mensen te kijken onder het genot van een drankje.
Istanbul-Accra
Bij onze gate hebben Jorik en ik een hele tijd gewacht. In die tijd hebben we een Duitse ontmoet, haar naam is Flore. Zei ging ook naar Accra om in Ghana vrijwilligerswerk te doen. Dit ging zij echter doen in een plaatsje ten westen van Accra en niet als wij in Tamale. Tijdens de vlucht hadden we het wederom ultiem luxe. In de stoel zat een ingebouwd scherm met ongeveer 150 films om uit te kiezen, eindeloos veel Sudokupuzzels en je kon ook kijken waar het vliegtuig precies was en hoe hard het ging. Het is zo grappig achteraf om te weten dat mensen lacherig deden en grapjes maken over Turkish Airlines maar ze zijn niet voor niets voor de tweede keer op rij uitgeroepen tot beste vliegmaatschappij van de wereld. Alles is tip top in orde.
Oh nee wacht.
Jorik zijn bagage ligt nog in Istanbul, oeps sorry foutje zeggen we dan maar. Na een aardige tijd te hebben gepraat met de mensen daar kwamen we tot een oplossing dat we morgen weer terug zouden komen zodat de bagage meegenomen kon worden op de vlucht van die dag. Met mijn bagage bij ons gingen we dan naar de aankomsthal van Accra. Weer een spannend moment: zal onze gids er zijn? Nou ook dat was prima in orde. Samiwu (Samuel) stond al klaar op ons en hielp ons naar buiten. Daar ga ik dan, eerste minuten in de buitenlucht van Afrika. En na 5 minuten dacht ik dat ik het er nooit levend van af zou brengen en ik wilde zo snel mogelijk naar huis. Ik leg uit waarom. Zo snel wij het vliegveld af waren en wij met onze blankheid en grote koffers in de buitenlucht stonden, werden we belaagd door minimaal 5 Ghanese dit van alles en nog wat wilde. Ze trokken aan me en ik moest mee met hun etc. Het was een beetje zoals je je voorstelt in de documentaires over mensen die in een Zuid Amerikaanse gevangenis belandden en worden belaagd door de gevangenen daar. Dit was precies zo maar dan in het echt. Het was enorm overweldigend en ik zat in de taxi naar Sam’s huis voor me uit te staren. Jorik doorbrak de stilte door te zeggen: ‘’Dit ga ik nooit volhouden zo.’’ Hij had gelijk. Ik was al voorbereid op het feit dat het compleet anders zou zijn maar hoe het nu was, was zelfs te veel voor mij. Sam vertelde dat ze dat altijd doen (taxichauffeurs) omdat wij de prijs niet weten en allicht 3 keer meer betalen dan eigenlijk nodig is. Sam is dus onze eerste persoon die we echt kennen in Ghana. Hij is echt de beste gids ooit, heel Ghanees ingesteld. Dat wil zeggen dat alles rustig aan gaat. Eerst gingen we naar zijn huis om de koffers te droppen en om onszelf een beetje op te frissen. Hierna gingen we naar een bar tegenover het huis om een biertje te drinken. De bar was vrij exclusief en netjes dus je betaalde ook wat meer hiervoor. Eén biertje in een nette, verzorgde bar kost 5 Cedi. Dat is 2 euro. Best duur zou je denken maar dan heb ik het niet over een klein biertje die je in de kroeg krijgt, nee het zijn liter glazen bier dat ook nog eens heel prima te drinken is. Na 2 biertjes te hebben genomen keerde wij weer huiswaarts om te gaan slapen. We hadden immers een lichte jetlag + een reis van 9 uur achter de rug.
In de ochtend verzorgde Sam ons ontbijt, brood met ei. Ook hier was alles prima voor elkaar en konden we eten zoveel we wilden. Vandaag staat een rondleiding door Accra op de planning. Wat een immens drukke, ongeorganiseerde, overvolle stad is dat. Als je denkt dat de Zwarte Markt groot en druk is moet je vooral niet hier komen. Het is enigszins te vergelijken met de Zwarte Markt alleen dan 50 keer zo groot en druk, letterlijk. Zoals ik al zei op Facebook (geen idee of dat ooit online is gekomen) voelde ik me een beetje als Justin Bieber tussen al zijn Beliebers. Het was ongelofelijk hoe mensen je ongegeneerd aanstaren, naar je wijzen, je bij je roepen, je bij je trekken. En dit dus 3 uur lang elke seconde. Het was heel mooi om de verschillende kraampjes te zien maar tegelijkertijd ook heel overweldigend. Allerlei geuren die ik nog nooit eerder geroken had. Sommige enorm lekker, andere nog smeriger dan menig bierscheetje in de kleedkamer van VV Schagen 2 op zondagochtend. Na een iets te lange trip door de stad zijn we aan zee bij een restaurantje gaan zitten. Hiervan heb ik ook een aantal foto’s. Trouwens, ik wil de foto’s hier op dit blog zetten maar als dat niet lukt zal ik ze altijd nog op Facebook zetten. De avond viel en we wilden ons eens lekker onderdompelen in de Ghanese cultuur dus we kwamen op het geweldige idee om pizza te eten. Cultuurbarbaren als we zijn, aten we deze op in de taxi naar het vliegveld. Daar haalde we Jorik zijn spullen op om vervolgens naar huis te gaan. Omdat Jorik zo euforisch was, wilde we uit. Wat een toeval dat het elke avond feest is in Accra. Eenmaal aangekomen bij het feestje voelde Jorik zich niet goed en ging maximaal over z’n nek. Einde feestje einde avond en dus einde verhaal voor deze dag.
Busreis Accra – Tamale
Op zaterdag namen we de bus naar Tamale. De reis duurt 12 uur en werd dus een lange zit voor ons. Met alle rampscenario’s in ons hoofd hebbende, vertrokken we naar het busstation om te aanschouwen welk blik op wielen ons 600 kilometer naar het noorden zou brengen. Helemaal niet waar dus. Leren stoelen, tv, airconditioning. Oh oh oh wat een goed leven hebben we toch. Jorik zat schuin achter me omdat er wat problemen waren met de tickets en de seatnumbers. De vrouw naast Jorik wilde niet omruilen en was sowieso een beetje heel vervelend de gehele busreis. Ik zat naast een hele aardige vrouw die vlakbij Mole Park woont, dit is het natuurpark dat zich in de buurt van Tamale bevindt. Samen met haar maakte ik puzzels en aten we lokaal eten en chocolade koekjes. Het was heel mooi om de overgang van zuid naar noord te zien. Zuid is heel heuvelachtig en het noorden, waar ik ben, is plat. Door het hele land heb ik van alles en nog wat gezien. Hier heb ik foto’s van gemaakt en zullen hopelijk te zien zijn op dit blog en anders wel op Facebook. Wat Jorik vooral gezien heeft tijdens de busreis is de binnenkant van zijn ogen. Die jongen kan slapen waar hij wil, wanneer hij wil en hoelang hij wil.
Aangekomen in Tamale ervoeren wij direct het verschil tussen Tamale en Accra. Toen we uitstapten kwamen er wederom allerlei chauffeurs naar ons toe zodat we bij hun in de taxi gingen. We zeiden dat we al werden opgehaald en dat dat niet nodig zou zijn. Dat vonden ze allemaal prima en ze vertrokken weer om andere mensen te vragen in hun taxi. De man die ons ophaalde is Mister Jacob, eigenlijk heet hij Yakubu maar iedereen noemt hem Jacob. Hij bracht ons naar ons gastgezin. Hier vertel ik over in mijn volgende, orginele naamhebbende paragraaf namelijk.
Gastgezin
De taxi bracht me tot aan de deur van mijn gastgezin. Hier haalde de chauffeur mijn koffers uit de taxi en bracht ze naar het huis. Hier ontmoette ik voor het eerst mijn nieuwe zusjes en moeder. Wat enorm ongemakkelijk was dat. Ze waren heel vriendelijk maar door het verschil in cultuur zijn er nog al wat verschillende opvattingen. Ik word behandeld als een of andere god. Alles word voor me gedaan en ik eet in een aparte kamer met allemaal spullen voor mezelf. Hier voel ik me enorm ongemakkelijk bij. Ah fijn, hier kan ik ook een hele boel over vertellen maar dat doe ik niet. Neem maar aan dat het vrij ongemakkelijk is om niets te mogen doen omdat je te gast ben. Ik ben hier te gast voor 6 maanden en ik ben niet van plan zo te leven die gehele tijd maar de tijd zal het leren. Zondag (vandaag, het is op dit moment 22:19 in Ghana dus 23:19 jullie tijd) kregen Jorik en ik onze trip door Tamale om de stad een beetje te verkennen en de belangrijke plekken te vinden. Ook hier gaan we vaak met de taxi maar we zijn van plan om een fiets te kopen voor de aankomende maanden. Over Tamale is veel te vertellen maar het grootste ding dat opvalt is dat het heel fietsvriendelijk is voor Afrika-termen. Dat wil dus zeggen dat er een soort van fietspad is maar daar gaan motors ook gerust overheen zo hard ze kunnen zonder mensen te verwonden. Jorik en ik hebben ook al onze favoriete tent gevonden. Het heet Sparkles en een Nederlander is de eigenaar hiervan. We hebben hem nog niet ontmoet maar dat zal de aankomende week zeker gebeuren. In Sparkles komen veel volunteers uit heel Europa maar vooral uit Nederland. We hebben al wat vrienden kunnen maken met meiden uit Zeeland en we hebben verschillende anderen gesproken. Ook hier is het drinken wat duurder dan op straat of in een gewone bar. Voor een Fanta betaal ik 1,50 Cedi, 60 eurocent ongeveer. Een Star (literfles bier) is 3 Cedi en heel goed te drinken. Toen ik vanavond thuis kwam was ik heel trots want ik had voor het eerst zelf een taxi genomen naar mijn huis. Ik kreeg wel hulp met er een vinden van Ismael. Hij is een Ghanees die we ontmoet hadden in Sparkles en met hem hebben we de hele middag gezeten samen met de meiden uit Zeeland en nog 2 andere Ghanese jongens. Iedereen is hier zo vriendelijk en behulpzaam. Ik ken zelf als een beetje Dagbani. Ik kan goedemorgen, goedemiddag en goedeavond zeggen. Dat vinden ze hier helemaal geweldig en het is ook een teken voor mensen die mij proberen af te zetten dat ik weet wat ik doe. Weet ik helemaal niet maar zo snel ik ze groet in Dagbani stoppen ze met dingen aansmeren en groeten ze me terug. Ook het groeten in handgebaar is fantastisch. Het verschilt per persoon wat je doet. Soms geef je een box of een of andere gare combi van een box en een achteruitstromende rivier, klinkt vaag maar dat is het ook. De groet die wij het leukst vinden is het hand geven maar voor je los laat knip je elkaars vinger. Het klinkt heel moeilijk maar als je eenmaal door hebt hoe het gaat, leer je het snel.
Toekomst:
Ghana is alles behalve tijdgebonden. Morgen word ik om 9:15 opgehaald voor een meeting in de office van de organisatie maar als ik al heb ervaren vandaag zal dat waarschijnlijk een uurtje of 10 worden. Morgen ga ik ook een dommel kopen voor internet en wat beltegoed want bellen naar Nederland was duur. Smsen en bellen hier in Ghana naar Ghanese nummers kost niets. Bijna niets, ik betaal voor een smsje 0,5 cent of iets in die trant en voor bellen ben ik 3 cent per minuut kwijt.
Wat ik voor de rest kwijt ben is de dingen die ik nog meer wilde vertellen maar dat komt vast en zeker in een volgende blog of ik vertel het jullie persoonlijk via Skype of Facebook of iets dergelijks.
Ghana is een veelzijdig land waar ik nu al van houd. Ik weet dat ik het vast en zeker zwaar ga krijgen omdat ik mensen thuis ga missen maar op het moment ben ik helemaal tevreden met hoe het leven is. Het is heel warm (38 graden) en de mensen zijn enorm vriendelijk. Ik overleef deze 6 maanden vast en zeker.
Als je de gehele blog hebt gelezen vind ik je een held, zo niet dan toch bedankt voor het lezen en ik hoop dat je nu weer wat meer inzicht hebt in hoe het met mij gaat en wat ik hier allemaal uitspook. Het is nu 22:36 en ik zeg anola (goedeavond in Dagbani)
xoxo
-
04 Februari 2013 - 20:47
Frans En Annemarie:
Hé Daniël, mooi verslag, je gaat vast een hoop meemaken. Dat wordt nog wat als Ghana voetbalkampioen wordt, ze zitten er nog steeds in. Word maar niet al te verwend, want hier is het echt anders. Moet je je eigen stokbroodjes bakken.
Groet,
Frans en Annemarie -
04 Februari 2013 - 20:48
Nikki:
Awh wat een leuke blog <3 -
04 Februari 2013 - 21:01
Imie En Ted:
Hoofdstuk 1 van dit boekwerk is klaar! Gefeliciteerd, Daan op deze manier kunnen wij ons heel goed voorbereiden. Wat een belevenissen man. Veel plezier morgen en tot een volgende blog. We zijn razend benieuwd naar jullie foto's van het hotel :-) slaap lekker straks, groet Ted en Imie -
04 Februari 2013 - 21:58
Opa En Oma:
Wat een mooi verslag! We hebben geprobeerd om de foto s in de mail versturen maar we doen vast iets niet goed want we hebben hem nu twee maal terug gekregen! We zullen het morgen nog een keer proberen!
Dag Daan liefs en X van opa en oma -
04 Februari 2013 - 22:08
Mam:
Hee Daan!Wat een leuk verslag!Vanavond hebben we voor 't eerst met je kunnen skypen,fijn om je weer te zien!Ik ben heel erg blij dat je 't daar zo goed hebt.Geniet ervan dat je daar als een soort god wordt behandelt,als je thuis bent is dat weer over!!!Hahaha!Ik kijk uit naar je volgende blog en we spreken elkaar gauw weer op skype!Pas goed op jezelf en voor 't donker naar huis he??!!!Dag schat!XX -
04 Februari 2013 - 22:18
Judith:
Zo, een lekker lang verhaal, maar best goed door heen te komen.
Je hebt al heel wat mee gemaakt in die korte tijd, maar dr gaat vast nog heel veel meer gebeuren.
Ik hoop dat ze je na een aantal weken wat minder als gast gaan behandelen ;) zodat je je niet zo opgelaten voelt, zou ook niks voor mij zijn.
Ik ga lekker alles volgen :D geniet van je avontuur ;)
-
04 Februari 2013 - 22:22
Rick, Bianca, Lin En Yuna:
Wat een verhalen allemaal. Wat hebben jullie al veel meegemaakt. We hebben het hele blog met plezier gelezen en tussendoor nog met je geskypt. Zo hebben we even een goed beeld gekregen van je leven in Ghana. Blijf zo doorgaan......hebben wij af en toe wat te lezen. Groetjes! -
04 Februari 2013 - 22:24
Jasper:
Heeeu Daniel! Ik doe zojuist een bierie in de trein en dacht aan hoe het met jouw bieries gesteld is. Fijn dat je me even een boekwerk aan vermaak hebt geboden, inclusief exacte omschrijvingen van jouw Ghanese partybestaan. Klinkt allemaal goed jongen! Veel plezier en ik kijk uit naar je volgende verslag. -
04 Februari 2013 - 23:06
Ciska:
Zo, idd een flink verhaal! Blij dat alles zo boven verwachting goed is gegaan! En van Jorik die echt overal en altijd kan slapen, haha. Road-trip naar Gliniska (Polen) viel hij rustig midden in een zin in slaap!
Hoop dat jullie trip zo geweldig blijft als dat die nu is en ik blijf je/jullie volgen.
x -
05 Februari 2013 - 08:11
Roland:
Goed bezig Daniel. Leest best lekker weg en dat van die bierscheet is best hilarisch. Ghana, it is a different country zullen we maar zeggen. Goed dat je je draai al een beetje gevonden hebt daar. -
05 Februari 2013 - 16:42
Mary:
Daniël wat een geweldig verslag, ik heb het met een big smile zitten lezen, moest er wel even voor uit trekken, maar dat was het zeker waard. In een paar dagen al zo veel meegemaakt en er gaat vast nog heel veel gebeuren, ik kijk al uit naar je volgende verslag, heel veel plezier en succes. groetjes Mary -
07 Februari 2013 - 15:01
Lara:
Jeetje wat een leuk verhaal! Ik vond het helemaal spannend om te lezen. Over precies een week, zit ik in het vliegtuig en kom ik naar jullie toe! Ik moet eerlijk zeggen dat ik het wel steeds spannender begin te vinden. Terwijl ik maar voor 2,5 maand wegga.. Aan de andere kant heb ik natuurlijk ook heel veel zin om alles te gaan ervaren. Heb je nog tips voor mij? Dingen waar ik op moet letten tijdens de reis? Dingen die ik niet moet vergeten mee te nemen.. ? Tot over 1,5 week! Groetjes, Lara -
07 Februari 2013 - 21:21
Daniel:
Hey Lara! Goed wat van je te horen :) Neem sultana's oid mee. Dingen die lang houdbaar zijn en niet smelten. Dat soort dingen ga je na verloop van tijd wel erg missen. Heb vandaag een bus Pringles gehaald omdat ik ook mn chipsverslaving moet onderhouden haha. Voor de rest genoeg en goede zonnebrand(factor 50). Neem goede oordoppen mee want op elke straathoek staat een moskee die om 4 uur s ochtends voluit aan de gang gaat. Verder goed voorbereid zijn op het feit dat het heel heftig is als je het vliegveld afloopt. Voor de rest weet ik zo snel niet wat je mee zou moeten nemen oid. Heb je al een verblijfplaats? Mijn gastmoeder zei namelijk dat ze nog wel plek had voor je als jij nog geen plek had. Tot snel x -
10 Februari 2013 - 12:48
Oma Plony:
Hoi Daniel als ik jou was zou ik schrijver worden
prachtig dit verslag leest heel makkelijk.
Veel liefs Oma Plony.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
